Cynizm vs dojrzałość. Czy między jednym pojęciem, a drugim stoi znak równości czy są to niemi wrogowie? A może jedno wynika z drugiego? Całe życie dorastamy i umieramy jako głupole, co stwierdził już niejaki Sokrates głośno krzycząc, iż wie, że nic nie wie. W podobnym nurcie, aczkolwiek z wyższego miejsca siedzenia, wypowiadała się rudowłosa Ygritte mówiąc „You know nothing Jon Snow”, a był to przecież bardzo rezolutny młody człowiek.
Nauka miłości jest trudną do opanowania sztuką. Tym którym na niej zależy nieczęsto spędza sen z powiek, a gdy już usiądzie na progu ich życia staje się najważniejszym punktem programu. To uczucie, gdy wydaje się nam, iż złapaliśmy Boga za nogi. Zapominamy tylko, że skubaniec dał nam wolną wolę i on za nas nie decyduje, a nasz los jest w naszych rękach, a nie jego. I często jest tak, że poznając smak miłości robimy wszystko, absolutnie wszystko, aby jej nie stracić. I to właśnie w tym momencie popełniamy pierwszy krok na drodze do samotności lub jak kto woli wtedy nasz związek się rozpada.
Indiana Jones. Film przygodowy mojej młodości, który miał tyle scen kultowych, że można by było o nich rozprawiać przez całe dnie. Czy ktoś nie pamięta jak wielka kula goniła w ciasnym tunelu najsłynniejszego archeologa na świecie? Czy ktoś nie pamięta jak Indy rozprawił się swoim rewolwerem z bandziorem na placu targowym? Czy ktoś nie pamięta słynnego „I hate snakes”, ucieczki wózkiem ze świątyni czy też muzycznego motywu przewodniego? A jeżeli ktoś chce napisać, powiedzieć lub nawet pomyślał, że nie wie o co chodzi… to brak mi słów. Trylogia o Indym jest reliktem kina przygodowego. Jest jednym z powodów dla których ludzkość pokochała Stevena Spielberga i Harrisona Forda. Świadomie piszę o trzech częściach, gdyż czwarta to nie do końca udany eksperyment filmowy, a zwłaszcza ostatnie sceny, które wołają o pomstę do nieba. Może gdyby główną rolę grał David Duchovny to inaczej bym spojrzał na ten obraz. Teraz gdy minęło trochę czasu, a pan Ford podbił box office z Gwiezdnymi Wojnami, Disney wpadł na pomysł zrobienia Indiana Jones 5…
Share week 2016. Akcja Andrzeja Tucholskiego, która ma na celu ujawnienie blogerów najbardziej lubianych (za treści) wśród innych blogerów. Akcja, która interesuje jedynie ich samych, a ewentualnie imię zwycięzcy trafi do szerszego grona. Twórca tej akcji napisał abyśmy przy wyborze kierowali się JAKOŚCIĄ i WAŻNOŚCIĄ, czyli jak rozumiem takie blogi do których wchodzimy najczęściej, czerpiemy z nich najwięcej, a samego autora uważamy za osobę niezwykłą i ciekawą. I nie jest to łatwe… ale zadanie to zadanie, więc działam.
Co jakiś dochodzą mnie głosy znajomych czy też osób podsłuchanych w środkach komunikacji miejskiej o tym, że nastoletnie dzieci czują się zawstydzone przez rodziców. Jak to jest w ogóle możliwe, że dziecko może się wstydzić swojego jedynego i ukochanego taty lub jedynej i ukochanej mamy. Moim zdaniem to skandal! Mój córek być może ma dopiero 2,5 roku, ale nie wpadłby nigdy na pomysł, aby powiedzieć do mnie lub do mej małżonki „Czemu robisz mi siarę?”. To jest zupełnie nie do pomyślenia, gdyż jesteśmy winni naszym dzieciom zwrot całego wstydu, który od nich zaznaliśmy. Posłuchaj zatem jak zawstydzić dziecko i czemu to w ogóle ma służyć.
Czym jest współczesna męskość? Wielki myśliciel, Leszek Miller, wypowiedział kiedyś znamienne zdanie, że prawdziwego mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna. Wg jego konceptu jesteśmy rozliczani za efekty naszych działań, a nie plany. Niby tak, chociaż technologie manipulacyjne mówią zupełni co innego i tak samo wybory do parlamentu. Chcemy dostatniego życia, a wybieramy tych co rzucą ochłapami. Inna sprawa, że każda partia rzuca teraz odpadki, ale to inna inszość. W każdym razie pan Leszek mówi, że ważny jest finisz, gdy mistrzu od PRu, że niekoniecznie musi być. A co ze mną, gdy czasami nie kończę? Czyżby kryzys męskości?
Wiesz dlaczego piszę bloga? Bo jestem to winien światu. Gdybym tego nie robił to moje życie byłoby całkowicie inne. Wiem, że tu wychodzi moja próżność, pycha (mniam!), pyszałkowatość i megalomania. I to jest mało. Gdybym tego nie robił to świat byłby inny. Na pewno.. Czymże by był nasz ziemski padół gdyby Kopernik grał na PlayStation, gdyby Jordan postanowił zostać przedszkolanką, a Olejnik sprzedawałaby ryby na targu? I tak właśnie jest ze mną. Dlatego też jestem orędownikiem niemarnowania swoich talentów, a rozmienianie się na drobne uważam za zadrę na charakterze.
Młodość. Pojęcie, które kojarzy mi się z brawurą, chojractwem i takim typowym ‚co to nie ja’. I nawet nie chodzi o to, że mając dwadzieścia kilka lat musisz być kaskaderem, ale wiesz, że możesz nim być i nikomu nic do tego. Ja tak miałem. Nie zdobywałem ośmiotysięczników, ale wiedziałem, że gdybym chciał to nic nie stanęło by mi na przeszkodzie. I chociaż mogłem wszystko, to zrobiłem tylko kilka rzeczy ekstremalnych. By nie być gołosłownym, to stałem na przykład przed tysiącem osób i recytowałem swoje wiersze. Hardcore nie? Oczywiście, że gdybym chciał to byłoby takich kwiatków więcej, ale mi wystarczała sama świadomość tego, że nic mnie nie ogranicza. Oczywiście do czasu, czyli do dnia kiedy utraciłem moją nieśmiertelność.
Ponoć nie ma ludzi nieprzesądnych. Każdy w jakiś sposób zaklina rzeczywistość lub też próbuję w magiczny sposób odkręcić to co się wydarzyło. Tak jakby złapanie się za guzik na widok kominiarza miało wpłynąć na wygranie w totka. Zabobony mają swoje plusy. Dzięki nim w bardzo łatwy sposób możemy wytłumaczyć swoje błędy. Szukamy w nich usprawiedliwienia. Czy to mądre? W sumie to nieważne o ile jest skuteczne. Pozwól, że przytoczę Ci przykłady 13 osób, którym w mniejszy lub większy sposób odmieniły życie. Czy warto na to pytanie już nie potrafię odpowiedzieć.
Słowa potrafią być niczym makijaż. Dobrze dobrane zasłonią mankamenty i uczynią z człowieka kogoś kim nie jest. Ukryją wszelkiego rodzaju defekty, a pozytywne niuanse są w stanie wrzucić na pierwszy plan w taki sposób, że uczynią je w oczach innych esencją naszej osobowości. Pozory, które mylą percepcję.
